Πριν αρχίσουν τα προημιτελικά σκεφτόμουν τι έχει γίνει στο μουντιάλ μέχρι τώρα – κυρίως σκεφτόμουν αυτούς που αποκλείστηκαν. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω στο συμπέρασμα πως από τις ευρωπαϊκές ομάδες που αποκλείστηκαν νωρίς δεν θα μου λείψει καμία. Οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να κρύψουν προβλήματα που όλοι γνώριζαν πως είχαν: τα πλήρωσαν και με το παραπάνω και τώρα τα έχουν με τον Χανς Φλικ, τον προπονητή στον οποίο έδωσαν την Εθνική λέγοντας πως αυτός, ως βοηθός, ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Γιοακίμ Λοβ. Οι Ισπανοί έδειξαν τις δυνατότητές τους απέναντι στην Κόστα Ρίκα και μετά πλήρωσαν το εμμονικό παιγνίδι του Λουίς Ενρίκε παίζοντας πάσες: πιστεύω θα το κάνουν και στο αεροπλάνο στο ταξίδι της επιστροφής. Οι Σέρβοι ήθελαν να διακριθούν παρουσιάζοντας μια ομάδα που δεν έπαιζε άμυνα – δεν είχε ούτε παίκτες που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στην δυσκολία, ούτε τρόπους. Οι Ελβετοί διαλύθηκαν τη στιγμή που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως κάτι μπορούν να κάνουν. Οι Δανοί δεν ήθελαν πιθανότατα να πάνε στο Κατάρ: είχαν αντιρρήσεις για την διοργάνωση, έπαιξαν εντελώς άκεφα. Το Βέλγιο ήταν το χειρότερο που θυμάμαι. Τσακώθηκαν όλοι μεταξύ τους, έχασαν από τους Μαροκινούς με κάτω τα χέρια, δεν μπόρεσαν να κερδίσουν την Κροατία. Τα είχαν με τον Λουκάκου που έχασε τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες: πριν αυτός να μπει στο γήπεδο δεν είχαν καμία.

Δεν θα μου λείψει καμία από τις ευρωπαϊκές ομάδες: δίκαια έφυγαν πολύ νωρίς. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάποιες άλλες, που μπορεί να μην πήγαν στο Κατάρ με τη φιλοδοξία να γίνουν πρωταθλήτριες κόσμου, αλλά τίμησαν τη διοργάνωση και με το παραπάνω.

Καβάνι και Σουάρες

Τελικά θα μου λείψουν οι Ουγουγουανοί κι ας μην τα πήγαν καλά: στην αποτυχία τους υπήρχε η αίσθηση ενός τέλους εποχής – οι επίλογοι πάντα με συγκινούν. Ο Καβάνι και ο Λουίς Σουάρες είναι δυο πραγματικοί ηγέτες: ίσως να έπρεπε να παίξουν λίγο λιγότερο ή λίγο διαφορετικά, αλλά η εμπιστοσύνη που τους έδειξαν μέχρι τέλους είχε κάτι το συγκινητικό. Στο τουρνουά αυτό τους τίμησαν ως αληθινά μεγάλους, τους έδωσαν τη δυνατότητα να αποστρατευτούν στο μέτωπο. Ισως αν οι δυο (κι ο Γκοντίν φυσικά) ήταν λιγότερο σημαντικοί η ομάδα τους να έκανε ένα καλύτερο μουντιάλ: ε και; Σημασία έχει πως οι δυο αρχηγοί που πολλές φορές έδωσαν και την ψυχή τους έφυγαν χωρίς παράπονο από την ομάδα. Στην Ουρουγουάη υπάρχει αίσθηση ιστορίας και αξειακός κώδικας. Αυτά για μένα μετράνε.

Μπορεί να αλλάξει εντελώς

Χάρηκα τους Γιαπωνέζους, να και στο φινάλε με απογοήτευσαν κομμάτι. Εκαναν δυο νίκες με ανατροπές (με τη Γερμανία και την Ισπανία) κάνοντας μόλις 25% κατοχή μπάλας, είχαν ένα προπονητή, τον Χατζίμε Μοριγιάσου, που στο ματς με τη Γερμανία έδειξε πως μια ομάδα μπορεί ν αλλάξει εντελώς και να γίνει επιθετικότερη παίζοντας με ένα στόπερ παραπάνω, είχαν παίκτες όπως ο Ντοάν, ο Μιτόμα, ο Αγιάσου, που έρχονταν από τον πάγκο κι έμπαιναν στο γήπεδο σαν καμικάζι. Και οι Νοτιοκορεάτες θα μου λείψουν. Σκεφτόμουν τον Πάουλο Μπέντο να θυμώνει μαζί τους στις προπονήσεις και γελούσα. Δεν έκανε ένα σπουδαίο μουντιάλ ο στόπερ Κιμ, ούτε ο μεγάλος Σονγκ – δηλαδή οι δυο φίρμες τους. Αλλά μας έδειξαν ένα υπέροχο αριστερό μπακ, τον Τζιν Σου Κιμ, ένα φορ που πετάχτηκε από το πουθενά, τον Γκε Σι Τσό, κι ένα πολύ καλό Χουάνκ Χι Τσάν δίπλα στον επίσης σταθερότατο Ιν Μπέομ Χουάνκ. Κρίμα που τελείωσαν το τουρνουά με μια σκληρή ήττα από τη Βραζιλία.

Γνώρισα (κι έχω περιέργεια τι θα κάνουν στη συνέχεια στις καριέρες τους) και τους καλούς Σαουδάραβες. Το μουντιάλ τους καταστράφηκε όταν στο ματς με την Πολωνία έπιασε πέναλτι του Αλ Νταουσάρι ο Σέζνι, αλλά δυο τρεις ποδοσφαιριστές τους με εντυπωσίασαν. Ο Κάνο είναι ένας σπουδαίος χαφ, ο Αλ Σαχρί μια χαρά φορ, ο μοιραίος Αλ Νταουσάρι ξέρει απίστευτη μπάλα.    

Δεν άντεξαν το χτύπημα

Θα μου λείψει η Γκάνα, ομάδα γεμάτη ταλέντο – με τους πιο νέους παίκτες στο τουρνουά. Ο σκανδαλιάρης Θεός του ποδοσφαίρου της σκάρωσε μια τεράστια παγίδα: το παιγνίδι της με την Ουρουγουάη, που θα μπορούσε να της δώσει εισιτήριο για τους 16, ξεκίνησε όπως τελείωσε το προηγούμενο παιγνίδι της με την Ουρουγουάη το 2010, δηλαδή με ένα χαμένο πέναλτι. Το χτύπημα για τους παίκτες του Ότο Αντό ήταν μεγάλο και δεν άντεξαν.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο Κούντους δεν είναι τρομερό ποδοσφαιριστής: έβγαλε μάτια. Κι ο Τόμας Πάρτνεϊ έχει προσωπικότητα κι ας μην είναι βασικός στην Αρσεναλ. Κι αν με απογοήτευσε, ο Γουίλιαμς γιατί τον έχω πολύ ψηλά, μου άρεσαν ο Σαμέντ κι ο Σεϊντού όπως και ο τερματοφύλακας Ζίγκι.

Μου άρεσε και η Σενεγάλη κι έχω μείνει με την απορία τι θα έκανε αν είχε τον Μανέ: όλα τα άλλα ήταν σπουδαία. Οι μάγοι δεν τα κατάφεραν να τον κάνουν καλά και οι ευκαιρίες για να προηγηθεί με την Αγγλία έτυχαν στον Ντιά και στον Σαρ. Αν η Σενεγάλη είχε έστω τον Καμερουνέζο Αμπουμπακάρ, που μπήκε αλλαγή στο ματς με την Σερβία και της στέρησε μια νίκη που έμοιαζε βέβαιη, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά σε αυτό το τουρνουά.   

Τρέξιμο και νιάτα

Θα μου λείψουν οι Αμερικάνοι και οι Αυστραλοί. Οι πρώτοι παγίδευσαν με το τρέξιμό τους την Αγγλία και την κράτησαν μόνο αυτοί στο 0-0, οι δεύτεροι δεν παράτησαν το ματς με τους Αργεντινούς και πήγαν να καταστρέψουν το μουντιάλ του Μέσι στο 97΄όταν ο Γκαράνγκ Κουόλ, Σουδανός αλλά μεγαλωμένος στη Μελβούρνη, νικήθηκε από τον Μαρτίνεζ. Σε τέσσερα χρόνια περιμένω να δω τους Αμερικάνους στην έδρα τους να διακρίνονται: ο Μακ Κένι, ο Ανταμς, ο Νταστ, ο Αντονι Ρόμπινσον, ο γιός του Ζορζ Γουεά, ο Ράιτ, ο υπέροχος με τη μπάλα στα πόδια Ααρονσον θα είναι τότε στην καλύτερή τους ποδοσφαιρική ηλικία: σήμερα όλοι κάτω από 25 χρόνων!

Οι Αυστραλοί δεν θα αρέσουν ποτέ στους εστέτ, αλλά όποιος εκτιμά την καρδιά θα έχει πάντα ένα λόγο να τους δει: έρχονται πια στην Ευρώπη (δεκαεννιά από δαύτους έχουν παίξει στο πρωτάθλημα της Δανίας!) και ο φωνακλάς προπονητής τους Γκρέιαμ Αρλοντ αγαπάει το παραδοσιακό βρετανικό ποδόσφαιρο πιο πολύ από τους Αγγλους. Τίμια και η πρώτη εμφάνιση του Εκουαδόρ σε μουντιάλ: κρίμα που γκολ έβαζε μόνο ο σπουδαίος Βαλένσια.     

Και κάποιοι μεγάλοι παίκτες

Αυτές οι ομάδες θα μου λείψουν. Ψάχνανε την αγωνιστική τους υπέρβαση, ήταν σκληροτράχηλες, τα έδωσαν όλα. Γυρνάνε σπίτι με ψηλά το κεφάλι.

Θα μου λείψουν και κάποιοι σπουδαίοι παίκτες που είπαν αντίο στις Εθνικές μετά τους αποκλεισμούς τους. Λυπάμαι που δεν θα ξαναδούμε σε μεγάλη διοργάνωση τον σπουδαίο Αζάρ αλλά και τον υπέροχο Μέρτενς. Η Γερμανία δεν θα είναι ίδια χωρίς τον Μίλερ – ίσως πει αντίο κι ο Νόγιερ. Ο Βερτόκεν ήταν αρχηγός πραγματικός στο Βέλγιο. Το αντίο του μεγάλου Αγιού στη Γκάνα έπρεπε να είναι διαφορετικό. Κυρίως όμως δεν θα ξεχάσω τους δυο μεγάλους της Ουρουγουάης. Ο Σουάρες τελείωσε τη διοργάνωση κλαίγοντας: δεν περίμενα ποτέ να τον δω δακρυσμένο σε γήπεδο. Ο Καβάνι έφυγε γκρεμίζοντας το VAR: το πριγκιπικό του παράστημα δεν επέτρεπε να πιστεύεις πως στον επίλογο θα τα έκανε ρημαδιό όλα. Το φινάλε τους «έγραψε». Κι αυτό μετράει: νίκες και ήττες έχουν ζήσει πολλές.